Modrzewiowy spichlerz galeriowy pochodzi ze wsi Borowno, Gmina Mykanów, gdzie w roku 1783 został wzniesiony na zlecenie Franciszka Paciorkowskiego. Spichlerz jest przykładem staropolskiej, drewnianej architektury ludowej.

POŁOŻENIE

Pierwotnie usytuowany był w zagrodzie dworskiej w sąsiedztwie innych budynków gospodarczych, dziś już nieistniejących, zniszczonych po II wojnie światowej. Był to teren obecnie użytkowany przez Gminną Spółdzielnie Rolniczą w Mykanowie,
w dawnej posiadłości rodziny Reszków, zaraz obok nowopowstałych budynków magazynowych.

BUDYNEK

Data powstania obiektu wycięta jest na futrynie drzwi przejścia
z sieni do pomieszczenia po lewej stronie (zwanej teraz Salą Zieloną), natomiast imię i nazwisko fundatora widnieje na zewnętrznej części futryny drzwi wejściowych od strony zachodniej (od ówczesnej części tarasowej). Obiekt składał się z XVIII-wiecznej, bardzo rzadko występującej w architekturze, zrębowej konstrukcji
o dwóch kondygnacjach, zdobionych galeriami arkadowymi oraz
z dwuspadowego dachu, krytego dachówką, wykonanego najprawdopodobniej w 1945 roku. Dolna cześć spichlerza obejmowała trzy pomieszczenia, w rozłożeniu takim jak teraźniejsze. Część górna- bez podziałów. Okna rozmieszczone były w dwóch strefach, w kształcie leżących prostokątów, w szerokich obramieniach. Budowla posiada jedną z najdłuższych belek w Polsce, a najdłuższą jaką kiedykolwiek wykorzystano w budownictwie drewnianym, ręcznie ciosanych z jednego kawałka pnia o długości 19,60, wspierająca cały obiekt na drugiej kondygnacji.

 

DANE KONSTUKCYJNE

Budynek z użytkowym poddaszem wzniesiony na rzucie prostokąta z dwupoziomowymi siedmioprzęsłowymi galeriami arkadowymi (gankami) wzdłuż obu dłuższych ścian z zewnątrz. W kondygnacji dolnej na osi budynku sień przejazdowa, do której pierwotnie wchodziło się po trzech schodkach, a do pomieszczeń po lewej
i prawej stronie po jednej beli przedzielającej. Pomieszczenie na piętrze dostępne schodami przez górny ganek od strony wschodniej. Na poddasze wejście schodami wewnętrznymi z górnej kondygnacji. Sień z obu stron zamyka wrota dwuskrzydłowe
z drzwiami i mieczami podpierającymi nadproża. Skrzydła wzmocnione ryglami uchylane na pionowym skrajnym elemencie, ustawionym w zagłębieniu kamienia (gniazdo) i umocowanym u góry obejma żelazna. Drzwi pozostałe w prostej konstrukcji (węgarki
i nadproże), skrzydła drzwiowe z poziomymi ryglami na zawiasach
w kowalskim wykonaniu.

DZIEJE

Później obiekt wchodził w skład kompleksu dworskiego rodziny Reszków, sławnych światowych śpiewaków operowych, którzy kończąc artystyczną karierę powrócili do Polski i osiedlili się
w okolicach Częstochowy. Jan, Edward i Józefina poza sławą, zyskali również niebywały sukces finansowy, dlatego mieli możliwość wykupywania majątków w pobliżu osiadłej w Borownie siostry. Grób jednego z rodzeństwa- Edwarda Reszke- pierwszego tenora Europy i USA znajduje się właśnie w tejże wsi. To zmiany ustrojowe doprowadziły majątek do upadku, w 1945 r. został odczytany dekret o upaństwowieniu majątku. W 1996 r. drewniany obiekt został rozebrany belka po belce i niszczał. Nowe jego dzieje zapoczątkował rok 2007, kiedy został on przeniesiony w tutejsze miejsce, do Olsztyna, ponownie złożony i zrekonstruowany w oryginalnym charakterze u podnóża XIV- wiecznego Zamku Olsztyńskiego. Budynek został znakomicie zachowany, przez co jest w znacznym stopniu autentyczny. Szacuje się, iż w 90% został odtworzony w wyglądzie jak w 1783 r. Obiekt został wpisany do zabytków klasy „0”
i należy do najcenniejszych staropolskich budowli drewnianych architektury ludowej na terenie Jury Krakowsko-Częstochowskiej. W 2008 r. spichlerz został laureatem w konkursie Generalnego Konserwatora Zabytków „Zabytek Zadbany A.D.2008.” W tym samym konkursie właściciele otrzymali „Dyplom Laureata” za odtworzenie w nowym miejscu drewnianego spichlerza dworskiego i jego adaptację do nowych funkcji.